Henk de Velde :
Henk de Velde :
In de rubriek Spooky hebben we weer een prachtig quasi creepy nautisch spookverhaal voor je. Deze keer gaat het om het WAARGEBEURDE verhaal van Ben en Ruth Conway. Waargebeurd? JA! 100% Waargebeurd. Hoe we dit weten? Dit verhaal is officieel door de Schotse politie in de jaren 50 van de vorige eeuw onderzocht en als onopgelost aangemerkt!
We hebben het over een verhaal dat zich ergens rond 1950 afspeelt in het afgelegen Noorden van Schotland. Een groepje kinderen speelt met hun vliegers in de heuvels langs de zee. Het is prachtig weer en ze hebben de grootste lol. Dan ineens knap het touwtje van een van de vliegers. Bang om de vlieger kwijt te raken rennen de kinderen achter de wegdwarrelende vlieger aan. Steeds verder waait hij richting zee..... Gelukkig voor de kinderen landt hij vlakbij een klein oud huisje in een boom. De kinderen lopen erheen en proberen de vlieger uit de boom te halen.
Opeens horen ze achter zich een stem 'Zal ik jullie even helpen, dan pak ik een ladder'. Het is de gepensioneerde visserman Ben Conway die al jaren samen met zijn vrouw Ruth aan de kust woont in hun oude visserhuisje. Ben heeft dun grijs haar dat wappert in de wind. Zijn vriendelijke glimlach en stralende ogen zorgen ervoor dat de kinderen direct blij zijn met zijn aanwezigheid. Dankbaar voor Ben's gebaar de vlieger te pakken stemmen ze toe. Zo gezegd zo gedaan. Ben pakt de vlieger en geeft deze aan de kinderen terug. Dan komt ook Ruth naar buiten gelopen. 'Hebben jullie misschien zin in een stukje zelfgebakken taart met een kopje thee?', vraagt ze de kinderen. Die laten zich dat niet twee keer zeggen en rennen het vissershuisje in. Binnen ruikt het naar versgebakken taart en staat een ketel met water al te borrelen op de kachel. Het is een klein knus huisje dat een beetje zucht en kraakt door de steeds harder beukende wind.
Ben vertelt de kinderen wat spannende verhalen over storm en harde wind toen hij nog visser was op de grote zee. De kinderen luisteren ademloos en de tijd vliegt voorbij. De oudste van het stel, een echte roodharige Schot met sproeten kijkt naar de zachtjes tikkende klok en ziet dat het tijd is om naar huis te gaan. Ze moeten voor het donker binnen zijn. Netjes geven de kinderen Ben en Ruth Conway een hand en bedanken hen voor de gastvrijheid. Dan keren ze huiswaarts, ze kijken nog even om en zwaaien naar de Conway's die glimlachend in de deuropening van hun vissershuisje staan.
Een paar dagen later besluiten diezelfde kinderen nog eens bij de Conway's langs te gaan om weer een lekker stuk taart te scoren. Ruth hoort ze van verre al aankomen en waarschuwt Ben. Blij met het gezelschap maken ze er samen met de kinderen een gezellige middag van. Ruth serveert deze keer haar verse cake en Ben vertelt honderuit over zijn belevenissen op zee. Ruth en Ben zijn maar wat blij met het gezelschap en kijken dan ook uit naar het volgende bezoek van de kids. Bijna iedere dag komen de kinderen nu naar Ben en Ruth, zelfs als het weer slecht is.
Thuis vertelt een van de kinderen aan haar moeder over Ben en Ruth Conway, hun lekkere taart, spannende verhalen en gastvrijheid. De moeder besluit de Conway's te bedanken voor alles wat ze voor de kinderen doen en de leuke tijd die ze hen bezorgen. Ze bakt zelf een overheerlijke appeltaart en haalt een mooie fles wijn met een bos bloemen. Vol goede moed begint ze de wandeling richting het visserhuisje van de Conway's. Haar dochter heeft goed uitgelegd waar het moet zijn en het duurt niet lang voor ze in de verte het huisje ziet opdoemen........ Maar dat is vreemd.....
Eenmaal bij het huisje aangekomen ziet de vrouw dat het verlaten is. Sterker nog: het is sterk in verval. Het dak is stuk, de ramen liggen eruit, de deur klappert in de wind. Nergens iemand te bekennen. Niets om haar heen behalve verval en de wind die loeit om het visserhuisje heen. In de verte buldert de zee oneindig door. De moeder loopt nog even rond, misschien is ze toch verkeerd gelopen.... maar nee. Het enige huisje in de buurt is het vervallen vissershuisje. Ze loopt het pad dat naar het huisje leidt weer terug. Eenmaal bij het begin van het pad aangekomen ziet ze een vervallen bordje met een pijl staan: Conway House, staat erop. Ze was dus wel degelijk op de juiste plek.
Terug thuis vraagt ze haar dochter nogmaals naar de Conway's. Het meisje is zich van geen kwaad bewust en haar moeder gelooft haar. In verwarring besluit de moeder naar het politiebureau te gaan om polshoogte te nemen. Een oude agent staat haar te woord en is bereidwillig eens in het verhaal te duiken. Hij zoekt wat in de archieven en komt dan tamelijk ontdaan terug...... 'De Conway's hebben daar wel degelijk gewoond', vertelt hij..... 'Alleen 80 jaar geleden'..... Ben Conway is in 1870 overleden aan longonsteking, hij was een visserman in ruste. Zijn vrouw Ruth overleed in 1873..... 80 jaar voordat de kinderen voor het eerst bij hun vissershuisje aankwamen..... De moeder en de agent worden stil en kijken elkaar aan..... De agent vertelt verder 'De Conway's waren kinderloos en vrij eenzaam, zo heeft mevrouw Conway bijna 1 maand dood in haar huisje gelegen voor ze haar vonden'. Dan pas wordt de realiteit de agent en moeder pas echt duidelijk..... De Conway's hebben na hun dood vreugde gevonden in het bezoek dat ze bij leven nooit kregen.
De moeder keert huiswaarts en vertelt het verhaal aan haar dochter en man. De agent noteerde in zijn verslag van die dag het bezoek van de vrouw. Zelf is hij ook polshoogte gaan nemen bij Conway House, je weet tenslotte maar nooit, maar uiteraard niemand aanwezig. Terug op het bureau typte hij het verslag af en deed het in het archief, alwaar het verslag zich nog steeds bevindt. Van de Conway's is nooit meer iets vernomen...... die hebben schijnbaar rust gevonden.
Maar wie weet kom jij ze ooit tegen op een wandeling langs de ruwe Schotse kust. Mocht je ze treffen, neem dan de tijd voor ze, babbel wat en eet een stuk taart, je maakt jezelf en de Conway's er erg blij mee......
foto met dank aan The Garden of Needles
