De sage van Mary Thomson!

Kan de warmte van liefde sterker zijn dan de kilte van de dood? Volgens velen van ons is dat waarschijnlijk onmogelijk. De dood haalt immers iedereen wiens tijd erop zit. Op het Ierse Aran Island denken ze daar heel anders over. Dit aan de Noord/Westkant van Ierland gelegen eiland herbergt een bizar geheim...... een geheim dat de DOOD overstijgt!

De DOOD probeerde Mary en Jeff te scheiden!

De sage van Mary Thomson speelt zich af begin 1800 aan de bare Ierse Atlantische kust. Op het kleine Aran Island was het leven keihard. Destijds leefde men daar voornamelijk van de visserij en wie geen visser was zat op de grote vaart. De meeste eilandbewoners woonden in het pitoreske havenstadje Arranmore. Zo ook Mary Thomson en haar man Jeff.

Mary en Jeff kenden elkaar al van kinds af aan en waren eigenlijk sinds hun eerste kennismaking onafscheidelijk. Wat ontstond was een liefde zo puur dat deze onverwoestbaar zou zijn, zo zou later blijken. Mary en Jeff hadden het niet breed maar waren ondanks dat gewoon gelukkig met elkaar. Mary was in verwachting van hun eerste kindje en Jeff was net bevorderd tot stuurman op het schip waarop hij voer. Jeff was in dienst van een grote Ierse rederij uit Dublin en bevoer alle wereldzeeën, hierdoor was hij vaak lang van huis.... maar dat deerde hem en Mary niet. Ze schreven elkaar zo vaak mogelijk en leefden voor de momenten dat ze wel samen waren. Mary's zwangerschap was voor beiden een lang gekoesterde wens, nu zouden ze eindelijk een echt gezin vormen en hun liefde bezegelen. Het leven lachte hen toe en niets deed dan ook vermoeden dat de kille dood hun dromen abrupt zou komen verwoesten.

De rederij waar Jeff voor voer zat financieel in zwaar weer. Door de komst van snellere moderne zeilschepen kon de rederij maar moeilijk tegen de concurrentie opboksen. Het gevolg was dat haar schepen wat verwaarsloosd werden en te kampen hadden met achterstallig onderhoud. Ook bevoeren zij wateren die als gevaarlijk bestempelt waren om zo wat tijd te besparen. Tijd besparen..... daar draaide alles om bij de reder uit Dublin. Het bedrijf ging hierin zo ver dat ze haar schepen liet uitvaren tijdens slecht weer, heel slecht weer. Alles om maar wat geld te verdienen. Dat de opvarenden van deze schepen vaak met angst en beven uitvoeren laat zich raden.... Maar ja, in een tijd waar armoede overal loerde deed zo'n matroos zijn mond niet open, bang om zijn baan te verliezen. Ze deden hun werk en zwegen wachtend op betere tijden.

Iedere keer wanneer Jeff met zijn schip uitvoer vanuit de haven van Arranmore rende Mary samen met de andere vrouwen van de mannen aan boord naar de uiterste westpunt van het eiland om het schip verder uit te zwaaien en het in de verte te zien vertrekken. Zo ging het ook wanneer er weer eens een schip aankwam. Vaak stonden er al dagen voor aankomst vrouwen op de uitkijk of er al een zeil aan de horizon verscheen. Een mooi een warm tafereel dat de eenzaamheid van de inwoners van Aran Island illustreerde. Ja.... het waren barre tijden voor o.a. Mary en Jeff.

Na een tocht naar een van de Schotse havens zou Jeff ergens eind van die week weer terugkeren met zijn schip naar Arranmore. Zoals altijd stond een van de vrouwen op de uitkijk. Het was medio oktober en de herfststormen raasden over de Atlantische Oceaan en het eiland Aran. Het was koud en nat en de vrouwen op de uitkijk moesten flink afzien. Gedreven door de liefde voor hun mannen liepen ze dag in dag uit door weer en wind naar het uitkijkpunt. Maar wat er al te zien was, geen zeil aan de horizon. Mary begon zich zorgen te maken. Ook zij ging nu dagelijks naar het uitkijkpunt om te zien of het schip van Jeff al in aantocht was. Uren stond ze stil naar de horizon te kijken, de wind in haar donkere haren, de handen verkleumd van de kou en nat tot op het bot door de regen. Daar waar de andere vrouwen huiswaarts keerden daar bleef Mary staan wachten..... wachtend op haar Jeff. Door de warmte van haar liefde voor Jeff voelde ze de kou niet meer.

Het schip van Jeff zou nooit aankomen. Tijdens haar reis naar Arranmore is ze ergens op de klippen gelopen en in die bulderende oktoberstorm met man en muis vergaan. Het enige dat ooit is teruggevonden zijn wat vaten met levertraan..... meer niet. Iedereen op Aran Island was er kapot van..... Mary zelf was stuk van verdriet. Ze kon het niet geloven. Inmiddels hoogzwanger sleepte ze zich naar het uitkijkpunt, Jeff moest en zou huiswaart keren. Dagenlang zat ze ineengedoken in weer en wind te wachten op haar liefde die nooit meer thuis zou komen. Op een ochtend vonden ze haar..... ze was die nacht bevangen van de kou in slaap gevallen en overleden. Mary werd begraven samen met haar ongeboren kindje. De inwoners van Aran Island hadden er nog een tragedie bij. De sfeer op het eiland was verslagen.

Niet heel veel later toen de normale gang van zaken zich weer wat had herstelt kwam er een onthussend bericht. Een van de vrouwen die naar het uitkijkpunt was gelopen om te zien of haar visserman alweer in zicht was had een gedaante gezien. Het was Mary die nog steeds op haar Jeff wachte..... Roerloos had ze daar gezeten, de wind in haar haren, haar gezicht triest en bleek. De vrouw aarzelde geen moment en alarmeerde haar dorpsgenoten. Toen die op het uitkijkpunt aankwamen zagen ze alleen in de verte de mast van een schip. Het schip zelf was in nevelen gehuld zodat de naam niet zichtbaar was. Het enige dat men kon vernemen was de scheepsbel die af en toe klonk. Van Mary geen spoor. Het vreemde was dat er op dat moment geen enkel schip in de buurt van Aran Island voer.... niet veel later was het schip ook weer verdwenen, net als de nevel die het met zich mee had genomen......

Een aantal weken later werd de geest van Mary weer gesignaleerd, ze zat als altijd somber en stil naar de horizon te kijken, de wind in haar donkere haren..... En ook toen verscheen het mysterieuze schip. Zodra het schip verscheen verdween de geest van de wachtende Mary. Volgens de overlevering is het geheimzinnige spookschip het schip waar Jeff op voer. Zijn liefde voor Mary bracht zijn geest bij de hare. In eeuwigheid met elkaar verbonden worden Mary en Jeff nog geregeld door mensen gezien op Aran Island. Altijd tijdens somber weer en als het nevelig is! Zelfs de DOOD kon hun liefde niet breken.....