Henk de Velde :
Henk de Velde :
In de nieuwe serie 'SPOOKY' op Happy Sailor.nl publiceren we allerlei spookverhalen, sage's, volksvertellingen en wat al niet meer. Vandaag hebben we het verhaal (waargebeurd natuurlijk) van de vuurtorenwachter van Hyllekrog.
Het verhaal begint ergens omstreeks 1890 aan de Deense zuidoost kust, op het eiland Lolland om precies te zijn. De Oostzee aldaar kan nogal spoken en omdat de kustlijn verschillende zandbanken en ondieptes heeft staan er langs de kust een aantal vuurtorens, zo ook de vuurtoren van Hyllekrog.
De vuurtoren ligt op het uiterste puntje van een lange smalle landtong en is alleen te bereiken via een hobbelig en kronkelend zandpad. Dit zandpad is vandaag de dag al slecht begaanbaar, kun je nagaan hoe dit in 1890 geweest moest zijn. Nee, het is bepaald geen gecultiveerde plek waar we het nu over hebben. De vuurtoren van Hyllekrog staat al meer dan een eeuw eenzaam in de wind. Tegewoordig is de vuurtoren verlaten, ergens halverwege de vorige eeuw is hij buiten werking gesteld door de gemoderniseerde scheepvaart en een beter modernere toren in Gedser. Maar is het licht in de toren wel definitief gedoofd?
We gaan terug naar het jaar 1895. Het was ergens in november tijdens een van de zwaarste herfststormen van dat jaar. Het was donker en de wind en regen geselde de vuurtoren van Hyllekrog. In de toren zat de vuurtorewachter eenzaam naar buiten te kijken. Ver op de woeste Oostzee zag hij de lichtjes van een aantal vissersschepen die wanhopig probeerden de veilige haven te bereiken. De vuurtorenwachter was al oud. Hij woonde al jaren in het gebied en sinds het overlijden van zijn vrouw jaren eerder was hij wat verbitterd geraakt. Hij zat daar maar eenzaam in zijn toren met als enige vertier het bezoek zo nu en dan van zijn enige kind, zijn zoon. De zoon van de vuurtorenwachter, die boer was geworden, woonde met zijn gezin niet zo heel erg ver van de toren vandaan. Alleen kwam hij sinds de dood van zijn moeder niet zo graag meer bij zijn vader. De oude vuurtorenwachter heeft destijds de dood van zijn vrouw nooit kunnen verwerken en vervloekte God om alles wat hem was afgenomen.
Door de bittere houding van de vuurtorenwachter wilden zijn kleinkinderen eigenlijk niet meer naar opa toe. Dus moest zijn zoon geregeld alleen op bezoek om te checken of alles nog OK was. Door de jaren heen nam een nieuwe liefde de plaats van de overleden vrouw van de vuurtorenwachter in, sterke drank om precies te zijn. De vuurtorenwachter nam geregeld een fles mee de toren in wanneer hij het licht moest ontsteken. Dat hij vervolgens tamelijk dronken in slaap viel waardoor het vuurtorenlicht soms tot ver in de ochtend doorbrande maakte hem niet veel uit. In de omgeving sprak men er schande van, dit moest wel eens foutlopen.
En dat deed het ook. Op die kwade stormachtige novembernacht in 1895 ging het goed mis. De vuurtorenwachter had het licht onstoken en deed zich tegoed aan zijn meegenomen sterke drank. Het was koud in de toren en de wind gierde om de toren heen. Op zee vochten de aanwezige schepen voor hun leven, het licht van de toren was hun enige baken waarop ze konden vertrouwen. Het interesseerde de vuurtorenwachter geen bal. Hij plofte achterover in zijn stoel en sloeg het ene na het andere glas achterover....... tot hij in slaap viel. Helaas krijgt het verhaal hier een trieste wending. De lantaarns die men destijds plaatste waren gaslantaarns en die konden uitgaan, op zich geen probleem wanneer je er bij was. Zo'n lantaarn was zo weer opgestart..... alleen lag de vuurtorenwachter van Hyllekrog in een diepe slaap in de toren.
Voor de bemanningen op zee een drama. Waar moesten ze nu heen? Waar was hun baken? Ook op de nabij gelegen boerderij van de zoon van de vuurtorenwachter werd gezien dat het licht gedoofd was. Direct pakte de zoon van de vuurtorenwachter zijn paard en wagen om zich naar de toren te spoeden, 'er zou toch niks met zijn vader gebeurd zijn?' De zoon maakte zich ernstige zorgen en begaf zich op het lange kronkelige pad. De zee was woest en hoge golven sloegen over het pad. Het deerde de zoon niet, hij moest naar de toren zijn vader helpen. Tot een hoge golf over het pad sloeg en de paard en wagen mee de zee in trok. De zoon vocht voor wat hij waard was maar de branding en de golven waren te sterk. Hij verdronk. Zijn lichaam werd nooit gevonden, het enige wat men terugvond was een deel van de koets.......
Die ochtend werd de vuurtorenwachter wakker met een kater.... en die kater zou nog veel groter worden. Sikkeneurig van teveel drank waggelde de vuurtorenwachter de trap af. Tot er ineens hard op de deur werd gebonsd. Het was de landvoogd verantwoordelijk voor o.a. de vuurtoren van Hyllekrog. Woest was de landvoogd. Zoveel plichtsverzuim had hij nog nooit meegemaakt. De vuurtorenwachter hoorde de tirade aan en realiseerd zich dat hij te ver was gegaan. Goddank hadden de schepen op zee het gered...... zij wel. Toen vertelde de landvoogd over het lot van de zoon van de vuurtorenwachter..... De vuurtorenwachter stortte in, zijn enige zoon...... dood door zijn schuld. Gedreven door blind verdriet rende hij de toren in. Hoger en hoger klom hij op de trappen tot hij niet hoger kon. Hij kon de pijn van het verdriet van zijn zoon niet aan en sprong van de toren af zijn dood tegemoet.....
Hier eindigd het verhaal van de vuurtorenwachter van Hyllekrog echter niet. Nee.... er kwam een nieuwe torenwachter die altijd zorgde dat de toren zijn werk deed. Wel merkte hij op dat het leek of er altijd iemand in de toren aanwezig was wanneer hij 's nachts tijdens een vliegende storm de lantaarn inspecteerde.... alsof er iemand meekeek die er zeker van wilde zijn dat het licht vooral niet zou doven.... Toen het licht in de jaren 50 van de vorige eeuw dan toch definitief doofde gebeurde het. Op een stormachtige avond laat toen de wind huilde als nooit tevoren ontstak het licht van de toren. Diverse mensen op zee en in het nabij gelegen dorp zagen het. Heel even en toen doofde het licht weer. Sindsdien is het licht van de gedoofde toren geregeld tijdens boze stormachtige nachten te zien.
De geest van de vuurtorenwachter houdt het licht brandend in de hoop zijn zoon te redden...... Nooit zal hij rust vinden..... nooit zal de vuurtoren van Hyllekrog definitief doven!
foto: Vuurtoren van Hyllekrog (mag gedeeld worden onder bronvermelding).
